Spiegelogie is in Nederland al zo'n twintig jaar geleden geïntroduceerd door Willem de Ridder die de kunst van het fanclubspel heeft geleerd van de amerikaanse advocaat Arnold Patent. In America heten fanclubs support-groups en dat is waar het in feite omgaat: het ervaren van onvoorwaardelijke steun.

In 1999 verscheen het langverwachte Handboek Spiegelogie van Willem de Ridder bij uitgeverij de Zaak. Het is inmiddels toe aan zijn derde druk. Momenteel zijn er al meer dan 2000 fans over heel Nederland wekelijks bezig met het fanclubspel. Ieder jaar is er in Groesbeek een Spiegelogie Festival waar honderden fans elkaar twee dagen lang op feestelijke wijze ontmoeten. Om in een fanclub mee te kunnen doen moet je het handboek Spiegelogie hebben gelezen, of de Spiegelogie CD of cassettes hebben beluisterd of een weekend met Willem hebben meegemaakt.
Spiegelogie is een zeer praktische methode om zelf te ervaren hoe het leven werkt. Patronen kan je heel moeilijk veranderen en op je eentje lukt dat al helemaal niet. Dat gaat veel beter als je je door een groep gelijkgestemde mensen laat ondersteunen. In zo'n fanclub zijn we allemaal fan van elkaar. We ondersteunen elkaar in wat we voelen en wat we willen. We wennen aan ons nieuwe patroon en oefenen er in.

Het nieuwe patroon bestaat uit drie stappen. De eerste stap is dat je ervan uit gaat dat elke mens perfect is, dat er aan die ander niks meer hoeft te veranderen. Zo is de natuur: de zon, de maan, de planten, die zijn allemaal perfect, daar valt niks aan te verbeteren. Alleen de mens denkt dat hij niet deugt en dus deugt hij ook nergens voor.. Ga er dus van uit dat iedereen die je ontmoet perfect is. Dat werkt meteen want je hele wezen wil niks liever dan dat. Je zal ook zien dat je meteen een heleboel idioten tegen het lijf loopt, want je wordt natuurlijk meteen getest om te zien of je het echt meent. Waar het om gaat is dat je het volgende ervaart: wanneer je iemand laat vallen, laat je ook jezelf vallen. Op het punt waarop je dat ervaart, valt het niet meer uit te leggen.

Een tweede stap is dat je een keer per week stilstaat bij je gevoel. Gewoon, even, een paar seconden alleen maar voelen. Voelen en dat gevoel toestaan, ervan houden. Het laten stromen en zo energie vrijmaken. Vooral wanneer je anderen vergeeft, mensen waaraan je de pest hebt en die je een klotegevoel geven, dan maak je enorm veel energie weer los. Dat is een heel mooi geschenk aan jezelf.

Een derde stap is dat je bestelt wat je echt wilt in je leven. In de fanclubs doen mensen dat hardop en worden ze in hun bestelling gesteund door anderen. Dat werkt fantastisch. Een veertigjarige vrijgezel uit de reclamewereld bestelde bij voorbeeld dat hij eindelijk een geliefde tegen het lijf zou lopen en dat hij voortaan alleen nog maar zou doen wat hij leuk vond. Hij deed dat compleet tegen beter weten in, want hij was al vele jaren vrijgezel en hij had een stresserende, veeleisende job. Een paar weken later kreeg hij een e-mail uit New York, van een vrouw die een tijdje in Nederland wou verblijven en een baantje zocht in de reclamesector. Alleen hij reageerde op haar e-mail, ze begonnen te corresponderen, ontmoetten elkaar, werden verliefd en zijn nu nog altijd samen. Dat gebeurde allemaal in twee maanden tijd en de aanleiding was dat hij had gezegd wat hij echt wilde.

Bestellen, dat kunnen wij niet meer, dat is ons afgeleerd. Wij geloven niet meer dat wij onze eigen werkelijkheid kunnen scheppen en dus ervaren wij dat ook niet. Je ervaart wat je gelooft. Als je denkt dat het nooit lukt, dan lukt het niet. Als je gelooft dat het wel lukt, dan gaat het vanzelf. Belangrijk is wel dat je eerst vrede sluit met je huidige situatie. Die heb je helemaal zelf gecreëerd, op een manier die precies goed voor je was. Als je daar vrede mee hebt, dan bestel je gewoon wat je graag wil. Meer zelfs, je gaat ervan uit dat het al zo is, dat je die prachtige geliefde of die boeiende baan al hebt. Zomaar, tegen beter weten in, dus. In onze fanclub was er een vrouw die zeer ontevreden was over de buurt en het huis waar ze in woonde. Ze had geen contact met de buren en haar tuin beviel haar niet. In de fanclub besloot ze, vooraleer een nieuw huis te bestellen, eerst een weekje vrede te nemen met haar huidige huis. In die week kwamen de buren aanbellen - heel aardige mensen -, ze raakte met hen in gesprek en vernam dat ze een Japanse tuin hadden, iets waar ze zelf ook dol op was. De buren stelden voor om het hek tussen de twee tuinen te verwijderen en samen te werken aan een grote Japanse tuin. Die vrouw is dolgelukkig nu en wil daar absoluut niet meer weg. Zo zie je maar: je moet het gewoon doen. Je moet niet wachten tot je begrijpt hoe het werkt, want dan wacht je eeuwig. Je begrijpt het toch niet. Het is gewoon zo.

Links